Heb jij een bedrijf of een hobby?

Gisteren hoorde ik van een klant dat haar man de omzet van haar praktijk van de laatste jaren in kaart had gebracht. Ze was heel blij met de stijgende lijn die daar over de jaren heen in zat. Wat ook heel goed zichtbaar werd was dat toen haar schoonvader ziek werd, de inkomsten van haar praktijk naar beneden kelderden. Zij was diegene die de zorgtaken op zich had genomen.

Dit zie ik heel vaak gebeuren bij vrouwen die een eigen praktijk hebben. Er gebeurt iets in de familie en diegenen die het eerste zich aangesproken voelen om te helpen zijn de kleine zelfstandigen. Ik denk met name de coaches en therapeuten, want bij hen zit het ‘zorgen’ in het bloed. 

Ook ikzelf heb dat meegemaakt. Toen een dierbaar familielid ongeneeslijk ziek werd stonden mijn man en ik (allebei eigen bedrijf) ook gelijk klaar om (lees veel) te helpen. En begrijp me niet verkeerd; natuurlijk zijn we dankbaar dat we juist dat laatste stukje voor een dierbare mochten zorgen. Prachtige intieme momenten hebben we samen nog gehad, die een van de waardevolste momenten in ons leven zijn geworden. Niemand die ons dat nog kan afnemen, maar ondanks dat voelde het toch vreemd dat de rest van de familie (met een baan) er geen moment over nadacht dat wij op dat moment geen inkomsten hadden.

Innerlijk heb ik ze dat een tijd lang verweten. Nu weet ik beter. Wij zijn hier zelf mede schuldig aan. Wij hebben het laten gebeuren. We hadden het ook bespreekbaar kunnen maken, want zij hadden waarschijnlijk helemaal niet door dat wij daardoor wel eens in de financiële problemen konden komen. 

Hierdoor ben ik tot het inzicht gekomen dat ik een bedrijf had en geen hobby!

De voorbeelden die ik hierboven geef zijn natuurlijk extreem. En toch zou ik dit nu zo weer doen, want ik had het niet willen missen. Maar de meeste vrouwen laten gelijk alles vallen als hun konijn een scheet dwars heeft zitten, een vriendin belt om koffie te drinken of een dochter onverwacht komt aanwaaien en met haar moeder wil winkelen. Natuurlijk laten ze niet alles vallen als ze op dat moment klanten helpen, maar wel als ze werken AAN hun bedrijf. Ze zien dat nog steeds niet als werken.

Als ik dan vraag of ze ook alles zouden laten vallen als ze in loondienst zouden werken, is het antwoord steevast: nee! 
Waarom dan wel met een eigen praktijk?

Je wilt je missie neerzetten.
Je wilt iets betekenen voor de wereld.
Je wilt op eigen benen staan en financieel onafhankelijk zijn.
Je wilt uit de middelmatigheid stappen.
Je wilt jezelf ontplooien.
Je wilt je bedrijf laten groeien tot een 10!

Allemaal leuk en aardig, maar dan moet je jouw bedrijf ook echt gaan zien als een bedrijf! En niet bij elke zucht en scheet alles laten vallen. Je hebt daarin een keuze. Als je het echt ziet als een bedrijf, ga er dan ook voor de volle 100% voor en doe het niet half. Jij wilt toch ook later op het eind van je leven niet terugkijken met het gevoel van had ik maar… Hoe super zou het zijn als je dan kunt zeggen dat je dit leven een 10 geeft!

Je kunt er vanaf vandaag mee starten je bedrijf echt als een volwaardig bedrijf te zien, waarmee je een heleboel mensen kunt helpen. Maar dan moet je het wel doen. Kruizen in je agenda zetten, je vriendinnen vertellen wat je werkdagen zijn en een bordje op je deur hangen met ‘niet storen’ op die momenten dat je werkt AAN je bedrijf.

Het begint allemaal met het besluit om echt helemaal voor je bedrijf te gaan. Zodra je die belangrijke beslissing hebt genomen zullen er kansen op je pad komen. Het is aan jou of je die pakt.

Kortom; ga met je gezin rond de tafel, maak ze duidelijk waarom jij die tijd nodig hebt en maak de keuze! Pak vervolgens de kansen die op je pad komen, want die komen ook niet voor niks. De beslissing om je bedrijf uit te laten groeien tot die 10 kan het begin zijn van een nieuwe weg naar een fantastisch en gezond bedrijf!

Ik ben heel benieuwd of je bovenstaande situatie herkent en hoe jij daar mee om bent gegaan. Laat je me het hieronder in een reactie weten?

Geniet ze!
Sylvia